Een onuitspreekbare naam (o.k., even voor de duidelijkheid: het is OE – DE – MOE – SHI ) lijkt niet zo’n handig idee als je mensen wilt bereiken. Soms denk ik, had ik maar voor een eenvoudige naam gekozen. Maar de naam van mijn school heeft een betekenis, en die is belangrijk voor wat ik doe.

Durf je naar deze foto te kijken?

Als kind bladerde ik altijd in de dierenencyclopedie van mijn ouders. Maar één bladzijde hield ik altijd dicht. Ik zocht dan de hoek van pagina op, legde die dicht op de volgende pagina, en sloeg die dan om, zodat ik niet hoefde te zien wat er op stond. Het beest dat daar stond vond ik zo lelijk en vies en afschrikwekkend, dat ik er niet naar wilde kijken.

Maar op een gegeven moment begonnen de pesterijen op school en werd ook ik voor lelijk uitgemaakt. En toen begon ik te denken, wat is “lelijk” eigenlijk? Wat is er lelijk of vies aan wat er op die pagina staat? En als ik voor lelijk word uitgemaakt, moet ik het dan niet juist opnemen voor alles wat mensen lelijk noemen?

De volgende keer sloeg ik de bladzijde open. En ik probeerde gewoon te kijken naar wat ik zag. Zonder het gelijk “lelijk” te noemen. Ik daagde mezelf uit er naar te kijken. Er meer over te weten te komen. Ik kwam erachter dat er weinig over bekend is, maar dat ze sociaal gedrag vertonen. Dat ze intelligenter zijn dan zou moeten kunnen, met zo weinig hersencellen.

En het afschrikwekkende uiterlijk veranderde voor mij van lelijk naar stoer.

En ik leerde dat haar naam in het Japans “udemushi” is. “Mushi” voor “klein dier” – en “ude” voor arm, maar ook voor vaardigheid, competentie, inzet.

Iets dat afschrikwekkend is, je eigen maken. Iets dat klein is, maar toch capabel en stoer.

Dat leek me wel een mooi concept voor mijn school.

Durf jij de bladzijde om te slaan?

Dit is de udemushi.

(Bonus: een filmpje van hoe er een reageert als hij gepest wordt. Getreiterd door een wezen dat duizend keer groter is, en dan zo reageren. Als dat niet badass is…)

Wanneer ga je op zelfverdediging?

Laatst hoorde ik iemand zeggen: “Tja je gaat ook niet op zelfverdediging als de noodzaak er niet is.”

Maar ik snap wel heel goed het gevoel dat hierachter schuilgaat. Zelfverdediging is eng, want het gaat over allerlei vragen die we normaal gesproken niet onder ogen willen zien. Pijn. Lijden. Geweld. Onze eigen bereidheid om geweld tegen een ander te gebruiken. We houden die bladzijde liever dicht, en slaan hem direct om, zodat we niet hoeven te zien wat erop staat…

Geweld en seksueel geweld zijn dingen die helaas bestaan in de wereld. Maar het zijn gelukkig wél net dingen waar je iets aan kunt doen. Tornado’s, ziekte, vliegrampen: het zijn allemaal dingen die we niet in de hand hebben. Maar zelfverdediging leert je optimaal omgaan met wat je wel in de hand hebt.

We leren ook allemaal zwemmen, terwijl verdrinken best eng is…

Zoals ik me nu niet meer kan voorstellen dat ik de udemushi ooit zo eng heb gevonden dat ik de pagina niet durfde omslaan, weet ik zeker dat jij je straks ook niet meer kunt voorstellen waarom je ooit bang was een cursus zelfverdediging te gaan volgen.

Tot ziens bij de les!