Van de week heb ik weer een boekje over zelfverdediging aangeschaft. De subtitel is “What every young man needs to know about fighting” (1). Klinkt een beetje seksistisch. Is vechten nou echt een jongensding?

Romantisch
In onze maatschappij is het de bedoeling dat geweldsproblemen worden opgelost door de man, en niet door de vrouw. Vóór de 2de helft van de 20ste eeuw waren soldaten eigenlijk altijd mannen. Zelfs nu nog is het romantische verhaal in veel films gebaseerd op het idee dat de vrouw beschermd wordt door de man.

Sabeltandtijger
Maar de “beschaafde” maatschappij die wij kennen is maar een paar duizend jaar oud. Mensen zijn er daarentegen al bijna 200.000 jaar. En sabeltandtijgers zijn niet zo beleefd dat ze alleen mannen aanvallen. Door de hele geschiedenis heen hebben vrouwen zich weten te verdedigen, zijn ze experts geweest in vechten. Misschien is zelfs een deel van ons schoonheidsideaal voor vrouwen gebaseerd op die vechtbekwaamheid. Heldere, levendige ogen om de sabeltandtijger mee te zien aankomen; sterke benen en billen om mee te rennen, springen, en schoppen; sterke, behendige armen om je mee te verdedigen…

Over vechten
Op dit blog, en tijdens mijn trainingen, vraag ik je te denken over zelfverdediging, over vechten. Over vechten als onderdeel van wie jij bent, als mens en als vrouw. Natuurlijk is het geen leuk onderwerp. Maar het is geen “jongensding”. En het is niet iets om weg te stoppen. Als je een keer een cursus zelfverdediging volgt en die vervolgens zo snel mogelijk wilt vergeten, zullen de technieken je niet helpen als je ze nodig hebt. Je zult iets van vechten moeten leren begrijpen. En uiteindelijk kweekt begrip van vechten ook een begrip van de situaties om je heen. Als je dat kunt integreren met wie je bent, zul je daar in je hele leven profijt van hebben.

“Ook in sociale en professionele situaties, aangezien je handelt naar gelang je de situatie ziet ontwikkelen, is je houding dezelfde als die van een krijger, zelfs als er geen onenigheid is. […] Zelfs het inrichten van een kamer zodat alles op de juiste plek staat is het zien van de dynamiek van een situatie. Dus ook dat heeft iets van de oplettendheid van de krijgskunst.” Dit is een citaat uit 1632, van de grote Japanse zwaardvechtleraar Yagyū. (2)

Aandacht
Daarom zal ik je af en toe vragen, tijdens de lessen en in de artikelen op dit blog, om na te denken over verschillende aspecten van vechten. Het boek van Kane en Wilder, waar ik dit bericht mee begon, is inderdaad voornamelijk geschreven voor jongens. De lessen die ik heb ontwikkeld zijn er juist voor meisjes. Even geen jongens erbij met hun ruwe spelletjes, even niet die duidelijke aanwezigheid van het verschil tussen jongens en meisjes. In plaats daarvan geef ik je graag de aandacht om te leren hoe je vanuit jouw positie meer controle over je leven kunt krijgen.

(1) Kane, Lawrence and Wilder, Kris. The Little Black Book of Violence. YMAA Publication Center: Wolfeboro 2009.

(2) Yagyū, Munenori. “The Book of Family Traditions on the Art of War”. In: The Book of Five Rings, Musashi, Miyamoto. Ed Thomas Cleary. Shambhala Library, Boston 2003.