Verkrachting neemt een rare plaats in in de misdaad. Het is bekend dat de meeste slachtoffers zich schuldig voelen na een verkrachting – terwijl niemand zich schuldig voelt als ze zijn bestolen of als iemand hen geweld aandoet.

Daarnaast is een van de meest gebruikte tactieken om onder een aanklacht uit te komen: zeggen dat het slachtoffer het zelf wilde. Een grote factor bij deze problemen zijn de ideeën die in onze cultuur de ronde doen over wat verkrachting eigenlijk is. Die noemen we verkrachtingsmythen. Hier zijn er 8:

Mythe #1: Een verkrachter is iemand die ’s avonds uit de bosjes springt.

Tot wel 90% van de verkrachtingen wordt gepleegd door een bekende van het slachtoffer. Collega’s, kennissen, vrienden, voormalige partners en familie behoren allemaal tot de groep daders, en een aanval vindt vaak plaats op een plek waar het slachtoffer zich veilig voelde.

Mythe #2: Hij was ook dronken, dus hij wist ook niet wat hij deed.

Uit onderzoek blijkt dat de meeste daders op Amerikaanse universiteiten gemiddeld 6 verkrachtingen per persoon plegen. Dat betekent dat ze dus niet gepakt zijn voor hun misdaden. Als iemand 3 jaar op de universiteit zit en 6 verkrachtingen pleegt, dan heeft die persoon een goede strategie gevonden om zijn misdaden te plegen.

Verkrachtingen worden gepleegd met voorbedachten rade. Een belangrijk onderdeel daarvan is dat jij als slachtoffer niet doorhebt dat het voorbedachten rade is – want dat zorgt er nou juist voor dat hij niet de gevangenis in gaat.

Mythe #3: Als een man opgewonden is, kan hij zich niet meer inhouden.

Verkrachting is een vorm van geweld. Het gaat om domineren. Hij wordt gepleegd door mannen die het proces van de verkrachting “lekker” vinden. Verkrachting gaat niet over seks. Het vreemde aan deze mythe is dat meer vrouwen dan mannen geloven dat een man zich niet in zou kunnen houden. Dat maakt wel duidelijk hoe onwaar dit is. Verkrachting is een misdaad, met voorbedachten rade: een actie. Het is niet het nalaten van een actie.

Mythe #4: Stiekem vinden vrouwen verkrachting gewoon lekker.

Het kan zijn dat een vrouw voelt dat haar lichaam opgewonden wordt tijdens de verkrachting. Dat kan heel naar zijn, want het voelt alsof je verraden wordt door je eigen lichaam. Je kunt ook gaan twijfelen of je het nou echt niet wilde. En in combinatie met het feit dat de dader meestal een bekende is, en dat hij vaak druk zet om jou aan het twijfelen te brengen over of jij het echt niet wilde, kan dit heel rot voelen.

Maar lichamelijke opwinding is nog geen toestemming. Zowel mannen als vrouwen kunnen opgewonden raken van iemand waarmee ze toch niet naar bed willen. Geen mens vindt verkrachting lekker. En ik zeg “mens” en niet “vrouw”, want mannen worden ook verkracht, en vaker dan we denken.

Mythe #5: Je kunt je maar beter niet verdedigen, want dan doet het minder pijn.

Dit vind ik misschien wel een van de ergste mythen die er bestaat – en het schokkende is dat hij vaak door vrouwen tegen andere vrouwen wordt verteld. Verkrachting gaat over domineren, over doen wat jij wilt zonder dat de wil van jouw slachtoffer iets uitmaakt. Dat is de oorzaak van trauma (Post Traumatische Stress Stoornis). Als je je niet verdedigt, is de kans dat je PTSS krijgt, heel groot. Terwijl alleen al de poging om je te verzetten, jou het gevoel kan geven dat je wél controle over je eigen bestaan hebt, en dat vermindert de kans op PTSS al met 50%.

Mythe #6: Als een vrouw verder geen verwondingen heeft of zich niet heeft verdedigd, wilde ze het zelf.

Bevriezen is de normaalste, eerste reactie van ieder mens in een crisis. Politiemensen, soldaten en ambulancepersoneel krijgen hier allemaal mee te maken. Ik besteed in de lessen veel aandacht aan de verschillende vormen van bevriezen, want fysiek leren vechten zonder iets van bevriezen te weten, heeft weinig zin.

Daarnaast zijn vrouwen vaak bang (gemaakt) voor de pijn van geweld, en durven ze zich niet te verdedigen. Dat iemand zich niet verzet heeft, is absoluut geen teken dat ze het wilde. Niemand wil verkracht worden.

Mythe #7: Vrouwen verzinnen vaak verkrachtingen om mannen vals te beschuldigen.

Helaas komt dit beeld nogal eens naar voren in de media, omdat het natuurlijk een spannend verhaal is. Dat beeld is echter zeer vertekend. Er bestaan inderdaad valse aangiftes, en dat is verschrikkelijk. Maar ze beslaan waarschijnlijk minder dan 1% van de aangiften. Terwijl waarschijnlijk maar 15% van verkrachtingen wordt gemeld.

Het feit dat er veel te weinig aangifte wordt gedaan, is dus een veel groter probleem dan valse aangiften. Deze mythe kan meer aangiften en meer veroordelingen in de weg staan. Daarom is het belangrijk dat erkend wordt dat een valse aangifte verschrikkelijk is, maar dat het aangifteproces niet nog zwaarder moet worden gemaakt. Het slachtoffer heeft al genoeg obstakels voor zich.

Mythe #8: Vrouwen lokken verkrachting uit door hun kleding en/of gedrag.

Seks met iemand van wie je houdt en die van jou houdt kan het mooiste zijn dat er bestaat. Als je dat wilt, dan zeg je daar volmondig JA! tegen. Seks is geen kwestie van “niet nee hebben gezegd”. Het gaat erom dat iemand écht ja zegt.

Blogger Rockstar dinosaur pirate princess heeft er een hilarische vergelijking met thee drinken over geschreven. Als iemand “Hm ja nee ik weet niet” zegt, of als iemand bewusteloos is: dwing ze niet om thee te drinken!